Ανάμεσα στα πρώτα παιχνίδια των παιδικών
μου χρόνων, ξεχώριζε ένας πράσινος, ιπτάμενος δίσκος με μπαταρίες. Περιπολούσε
στο εσώτερο διάστημα του πατρικού μας σπιτιού, με περιστροφική κίνηση,
εντυπωσιακά φώτα που αναβόσβηναν, κι έναν ιδιαίτερο μηχανισμό εκροής αέρα από
ένα κυκλικό άνοιγμα στο κέντρο της οροφής του, που διατηρούσε σε διαρκή αιώρηση
από πάνω του ένα ελαφρύ, λευκό μπαλάκι - δορυφόρο. Κάθε Χριστούγεννα, έβγαινε
από το μεγάλο χαρτοκιβώτιο που κρυβόταν όλη την υπόλοιπη χρονιά, και επικεφαλής
των άλλων παιχνιδιών, καταλάμβανε την περίοπτη θέση που δικαιωματικά του ανήκε
κάτω από τα κλαδιά του στολισμένου Δένδρου.
Ο μεγάλος ποιητής Σαρλ Μπωντλαίρ
στο περίφημο δοκίμιό του για την Ηθική των Παιχνιδιών, περιγράφει γλαφυρά την
μανιακή συνήθεια πολλών παιδιών να διαλύουν τα παιχνίδια τους με σκοπό να
αποκαλύψουν την ψυχή τους. Ένας άλλου είδους
μεταφυσικός οίστρος καθοδηγούσε τον δικό μου παιδικό ζήλο, να ανακαλύψω την μυστική είσοδο στα ενδότερα εκείνου
του ιπτάμενου δίσκου. Έβλεπα τους ζωγραφισμένους αστροναύτες στις δύο
απροσπέλαστες πόρτες του, σαν αγγελιοφόρους φύλακες του πεπρωμένου. Και ήθελα με
επιμονή να αποκτήσω πρόσβαση στο εσωτερικό του δίσκου, όχι για να δώ την ψυχή
του, αλλά για να του εμφυσήσω ένα τμήμα της δικής μου ψυχής.
Ο Χ-17 είναι ένα από τα ελάχιστα
παιχνίδια που διασώθηκαν από το σαρωτικό πέρασμα των χρόνων και φορτωμένος με αναμνήσεις,
συμμετέχει πλέον σε μια νέα αποστολή. Πρόσφατα, με παρότρυνση και τεχνική βοήθεια του
μικρού μου αδελφού, δοκίμασα να τον επαναλειτουργήσω με απρόσμενα θετικό αποτέλεσμα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι κοινές μπαταρίες, ενισχυμένες από την περίβλεπτη
δύναμη της προσδοκίας μου, κατάφεραν να φορτίσουν τον παροπλισμένο κινητήρα του.
Οι μικρές ρόδες έξυσαν το ξύλινο πάτωμα του γραφείου μου, τα κόκκινα και
πράσινα φώτα του άναψαν ξανά κι επιτέλους ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το
πολυαναμενόμενο ταξίδι στ’ αστέρια.
Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης
- στρατιώτης του σύμπαντος σε διαστημική περιπολία. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα
με πίκρα πόσο λίγες είναι οι ευκαιρίες και πόσο περιορισμένες οι δυνατότητες για ουσιαστική διαφοροποίηση και υπεροχή. Σήμερα, οι σκωπτικές σκέψεις μου ταιριάζουν σε ένα άλλο κείμενο του
Μπωντλαίρ, για τη μελαγχολία στη "Μία η ώρα το πρωί". Κι από αυτό το κείμενο
μεταγράφω το πως, δυσαρεστημένος απ’ όλους και δυσαρεστημένος από τον εαυτό μου, θα
ήθελα να εξαφανιστώ, μακριά από το ψέμα και τις φθοροποιές αναθυμιάσεις
του κόσμου, ώσπου να αποδείξω σ’ εμένα τον ίδιον, ότι τουλάχιστον δεν είμαι
κατώτερος απ’ όσους περιφρονώ.
Ο Χ-17 συνεχίζει να περιστρέφεται
δίχως διακοπή και τα παλινδρομικά φώτα του σηματοδοτούν μια νέα αρχή. Το ανέλπιστο
ξύπνημά του από τον λήθαργο της απουσίας, μεταφέρει χαρμόσυνο μήνυμα για τις
άφθαρτες δυνάμεις της φαντασίας. Και ποιός ξέρει… Ίσως αυτή τη χρονιά, με
κάποιον μαγικό τρόπο, καταφέρω να ανασύρω από το εσωτερικό του, εκείνο το επί
σαράντα χρόνια φυλαγμένο, πολύτιμο μέρος της καθαρής ψυχής μου.
Χρόνια Πολλά: Καλή Χρονιά!
Ο Ιπτάμενος Δίσκος: Space Patrol X-17,
made in Japan, αρχές της δεκαετίας
του 1960, της εταιρείας MODERN TOYS.
Οι φωτογραφίες:
- Ο Χ-17 σε επαναλειτουργία, στις 30.12.2017.
- Σκηνικό με διαστημικά παιχνίδια
από τη συλλογή μου: Ο μεταλλικός Χ-17 με πλαστικούς αστροναύτες
(6 διαφορετικές φιγούρες Cherilea Τoys,
της δεκαετίας του 1960) και στο φόντο, σελίδες από το σετ
χαρτοκοπτικής APOLLO SUR LA LUNE
(Editions Touret,
1973).
