ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

«Ο κόμης Ρολάντ έχει το στόμα του ματωμένο·

το μηλίγγι απ’ το κεφάλι του έχει σπάσει.

Σαλπίζει με το κόρνο με φοβερούς πόνους·»

Εξιστορείται στο ηρωικό άσμα, πως σκίζεται ο ουρανός και βασιλεύει σκοτεινιά κι ακολουθούν βροντές, χαλάζι, κεραυνοί, σείονται και ραγίζουν οι τοίχοι των σπιτιών. Τριάντα λεύγες μακριά, σαλπίζει το τελευταίο κάλεσμα το κέρας του Ρολάνδου. Κανείς άραγε δεν ακούει στην κοιμισμένη Ευρώπη της ντροπής;

Εντός πια των τειχών, οι Σαρακηνοί μεταμφιέζονται με μπλουζάκια τρικολόρ. Και η διάβρωση είναι δυστυχώς τόσο βαθιά, που κάποιος κακεντρεχής εύκολα θα υποστήριζε ότι οι σύγχρονοι Γάλλοι μεταλλάσσονται σιγά σιγά σε λαό μεταναστών της βορείου και της υποσαχάριας Αφρικής.

Εν τούτοις, εμείς, οι τελευταίοι «αντιδραστικοί», γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως τα περήφανα ξαδέρφια μας, οι Κέλτες και οι Φράγκοι της Γαλλίας, ακόμη κατοικούν εκεί. Και θα περιμένουμε μαζί τους ώσπου ν’ αλλάξουν οι καιροί, ώσπου επιτέλους ν’ ακουστεί το ύστατο σάλπισμα...

«Ψηλά είναι τα βουνά και σκοτεινά και επιβλητικά, ΑΟΙ.

οι κοιλάδες βαθιές και τα νερά ορμητικά.

Σαλπίζουν οι σάλπιγγες και πίσω και μπροστά

και όλες απαντάνε στο κόρνο του Ρολάντ.»

                                                                           

Ευρώπη! Ξύπνα!

                                                                            

 

Οι στίχοι: Από «Το Τραγούδι του Ρολάνδου» (LA CHANSON DE ROLAND, παραλλαγή της Οξφόρδης, στίχοι 1785-1787 και 1830-1833, μετάφραση Δ. Γ. Πεταλά)

Ο πίνακας: Napoleon at Charlemagne's Throne (Henri-Paul Motte, 1898). Ο Ναπολέων στο Άαχεν το 1804.

Οι Σαρακηνοί: Περίπου 5 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι κατοικούν σήμερα στη Γαλλία.

Η φωτογραφία: Η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα της Γαλλίας στο Μουντιάλ του 2014. Προφητική εικόνα για το ζοφερό μέλλον της Ευρώπης; (Ανθρωπογεωγραφία στο FIFA World Cup Brazil – Official Licensed Sticker Album της Panini)

 

                                                                                                                                                       

PURPLESNAKE

«…But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill going round...»

Το πρώτο τοτεμικό σύμβολο που ασπάστηκα στην αρχή της εφηβείας, ήταν το θρυλικό λογότυπο των Deep Purple της περιόδου Made in Europe. Δερμάτινα γράμματα αντιγραμμένα από το γραφιστικό σχέδιο του ονόματος της μπάντας και ραμμένα στο τζην μπουφάν της πρώτης χρονιάς του Λυκείου. Λίγο αργότερα, υιοθέτησα και το Λευκό Φίδι του Coverdale, σχεδιασμένο κι αυτό περίτεχνα με μεταλλικά καρφιά στο μαύρο σακάκι της φαντασιακής μου περιβολής.

 

Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας γιατί μελαγχολώ όταν αντικρύζω το ρυτιδιασμένο πρόσωπο του εξηντατετράχρονου σήμερα David Coverdale να ξανατραγουδάει με την γερασμένη του φωνή διαχρονικά κομμάτια των Deep Purple όπως το Mistreated, το Stormbringer ή το You Keep on Moving. Αμείλικτο το πέρασμα του χρόνου θαμπώνει το απόλυτο είδωλο των νεανικών μου χρόνων και μαζί του κι εμένα καθώς ξεθωριάζει η εποχή μας και το χρυσό παρελθόν ασταμάτητα παρασύρεται στο γκρίζο παραπέτασμα της λήθης.

Τι άλλο απομένει από το να αυξήσω την ένταση στο στερεοφωνικό και να αφήσω τις άγριες μελωδίες του Burn να κάψουν τις επίμονες αναμνήσεις. Την βαθιά θλίψη μου μόνον η ανόθευτη δύναμη της σκληρής μουσικής μπορεί να εξοβελίσει...

 

 

 

 

                  

Το εξώφυλλο: WHITESNAKE - THE PURPLE ALBUM (2015).

Οι στίχοι: Από την περίφημη μπαλάντα των 70s, Soldier of Fortune (Blackmore, Coverdale).

O Τοτεμισμός στο Heavy Metal: Ολοκληρωμένο πλαίσιο αναφοράς της λευκής νεολαίας με ιδιαίτερη μυθολογία, σύμβολα, πρότυπα, διαχωρισμούς, εξωτερική εμφάνιση κλπ. Κάθε «φυλή» οπαδών είχε το δικό της «Τοτέμ» - χαρακτηριστικό έμβλημα του μουσικού συγκροτήματος που υποστήριζε. Τα τελευταία σύμβολα που προσωπικά υιοθέτησα ήταν ο αετός των Manowar και η ασπίδα των Warlord. Καθολικά αντιπροσωπευτικό Τοτέμ του Heavy Metal παραμένει βεβαίως, μόνον η Fender Stratocaster του Ritchie Blackmore...

 

O TEMPORA! O MORES!

Delicta maiorum inmeritus lues,

Romane, donec templa refeceris

aedisque labentis deorum et

foeda nigro simulacra fumo.
 

dis te minorem quod geris, imperas:

hinc omne principium, huc refer exitum:

di multa neglecti dederunt

Hesperiae mala luctuosae.

Από τα βάθη του ιστορικού χρόνου, ο Λατίνος ποιητής Οράτιος προτρέπει τους συμπολίτες του να επιστρέψουν στη λατρεία των πατρώων θεών και τους υπενθυμίζει πως τα αμαρτήματα των προγόνων, οι παραμελημένοι ναοί, πολλά δεινά έχουν επιφέρει στις χώρες της Εσπερίας. Οι ίδιοι αρχαίοι στίχοι θα μπορούσαν ταιριαστά να απευθύνονται και στους σύγχρονους Ευρωπαίους ως διαχρονική πρόσκληση επανασύνδεσης με την ζωτική συνέχεια της Παράδοσης.

 

Στις μέρες μας, το παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι αναδιατάσσεται με νέα ένταση ενώ ταυτόχρονα βαθαίνει η διαρκής κρίση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το άθλιο κονκλάβιο που κυβερνάει την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κατασκευαστής και ταυτόχρονα απότοκο της «πολιτικά ορθής» πραγματικότητας που μονότονα αναπαράγει: oικονομοκρατία, εκθύληνση, υποβαθμισμένη παιδεία, μαζικός πολιτισμός, άναρχη δημοκρατία, αποπροσανατολισμός και ανισορροπία. Τα προβλήματα είναι αλληλένδετα και σχετίζονται με την έκπτωση των αξιών και την διαφθορά των ηθών, αλλά κρισιμότερο θέμα παραμένει η αδυναμία φυλετικής αναζωογόνησης και η γήρανση του πληθυσμού.

 

Η διάσωση της Ευρώπης απαιτεί πρωτίστως μια νέα πανευρωπαϊκη αφήγηση με φυλετικό προσδιορισμό και πολεμική ομοψυχία. Rusticorum mascula militum proles... Οι υψηλές αξίες της ιερότητας και του ηρωισμού, αισθητικά και μεταφυσικά, είναι πάντα συνδεδεμένες με τη φυλετική ρώμη. Πρέπει με κάθε τρόπο να πολλαπλασιαστεί ο γηγενής πληθυσμός και οι ναρκωμένοι πολίτες των ευρωπαϊκών εθνών να συνειδητοποιήσουν την διαλυτική επίδραση του πολυπολιτισμικού δηλητηρίου.

Η πολιτική ιδεολογία πρέπει να ξεκαθαρίσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τόσο στην ευρωπαϊκή ενότητα όσο και στη εθνική διαφοροποίηση. Οι ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει να απαλλαγούν από την ενοχική παθολογία και τις προκαταλήψεις για τα λάθη του παρελθόντος, να ξαναγίνουν περήφανοι για τις παραδόσεις τους και να επαναξιολογήσουν τα αυτονόητα κεκτημένα.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν οι Τεύτονες, που ταλανίζονται από το νοσηρό σύνδρομο της οικονομικής υπεροψίας κι έχουν λησμονήσει τον ενωτικό τους ρόλο στο κέντρο της γηραιάς ηπείρου. Κι επίσης τα μεγάλα κράτη των Βρετανών και των Φράγκων, που καθώς είναι διαβρωμένα από την πανσπερμία των Αφρικανών και Ασιατών της εκφυλισμένης αποικιοκρατίας τους, αδυνατούν να απομακρύνουν τους ασύμβατους ξένους τους.

 

Έχουμε ήδη εισέλθει σε μια επικίνδυνη εποχή όπου εκτός από τον ενδογενή βιολογικό εκφυλισμό, εκατομμύρια αλλόφυλων μεταναστών κατευθύνονται για ποικίλους αντικειμενικούς ή προσχηματικούς λόγους, στην Ευρώπη. Είναι ολοφάνερο πως οι πάτρωνες της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης επιταχύνουν την επιβλαβή επιμιξία των λαών χρησιμοποιώντας τους αξιολύπητους πρόσφυγες ως ακούσια όργανα των προκαθορισμένων σχεδίων τους. Όμως, η μακροπρόθεσμη εξέλιξη της ανθρωπότητας ως βιολογικό είδος έχει απόλυτη ανάγκη την διατήρηση των επιμέρους φυλετικών και εθνικών ομάδων και την διακριτική συνύπαρξη των διαφορετικών πολιτισμών τους.

Η Ευρώπη οφείλει να μετατραπεί σε απόρθητο φρούριο της λευκής ομοεθνίας και τα σύνορα να κλείσουν ερμητικά. Κι αυτό να γίνει δίχως φυλετική εχθρότητα ή την αναγκαστική κατάργηση της ελεήμονος διάστασης του πολιτισμού μας: οι δύστυχοι πρόσφυγες πρέπει να βοηθηθούν να επιστρέψουν στις χώρες τους και η ανθρωπιστική κρίση να αντμετωπιστεί στην πηγή της.

Ο ποιητής Οράτιος τελειώνει την πατριωτική ωδή του φοβούμενος πως αν δεν ληφθούν κατάλληλα μέτρα, η φαύλα γενιά θα γεννήσει γενιά ακόμη χειρότερη. Αν εμείς, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, δεν ξυπνήσουμε σύντομα από τον βαθύ λήθαργό μας, αυτή θα είναι δυστυχώς η δική μας περίπτωση...                       

 

 

Ο τίτλος: Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Κατά Κατιλίνα).

Οι στίχοι: Οράτιου Ωδές, Βιβλίο ΙΙΙ, Ωδή VI.

Ο πίνακας: ROMAN LEGIONNAIRES (Donato Giancola, oil on panel). Ο Ορθός Λόγος εναντίον των άλογων δυνάμεων. Η Λεγεώνα ενάντια σε αλογοκέφαλα τέρατα!

 

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

«-Μα τελοσπάντων, ακόμη κι αν υποθέσουμε πως θα ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες, θα υπερπηδήσετε όλα τα εμπόδια, πως όλα θα σας έρθουν βολικά, και αν παραδεχτούμε ότι θα φτάσετε σώος και αβλαβής στη Σελήνη, με τι τρόπο θα επιστρέψετε;»

 

Το διαστημόπλοιο Apollo 11 επέστρεψε στη Γη στις 24 Ιουλίου 1969 και προσθαλασσώθηκε χωρίς προβλήματα στο Νότιο Ειρηνικό, δίνοντας έμπρακτη απάντηση στην παραπάνω υποθετική ερώτηση, που ένας διάσημος συγγραφέας είχε θέσει έναν αιώνα νωρίτερα...

 

Η πέμπτη επανδρωμένη αποστολή του αμερικανικού προγράμματος Apollo εκτοξεύτηκε από το Διαστημικό Κέντρο της Φλώριδας στις 16 Ιουλίου 1969. Το πλήρωμα αποτελούσαν οι αστροναύτες Neal Armstrong, Michael Collins και Edwin Aldrin και σκοπός ήταν η τελική κατάκτηση της Σελήνης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 20 Ιουλίου, η σεληνάκατος Eagle αποσυνδέθηκε από το όχημα διακυβέρνησης Columbia και προσεληνώθηκε στη Θάλασσα της Ηρεμίας. Σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη παρέμεινε ο Collins ενώ οι Aldrin και Armstrong επέβαιναν στη σεληνάκατο. Ο διοικητής Armstrong πραγματοποίησε το πρώτο εξωγήινο βήμα.

 

Έτσι απλά, στις 21 Ιουλίου 1969, στις 2:56 παγκόσμιας ώρας, ένας άνθρωπος βγήκε από μια μικρή άκατο και πάτησε για πρώτη φορά σε έναν άλλον πλανήτη. Με το ιστορικό βήμα του Armstrong, εγκαινιάστηκε ουσιαστικά η Εποχή του Διαστήματος. Η χρονολόγηση της ιστορίας θα έπρεπε να επανεκκινήσει απ’ αυτό το οριακό σημείο - αφετηρία της εξάπλωσης της ανθρωπότητας στ’ αστέρια.

 

 

Δυστυχώς, μετά το πρόγραμμα Apollo, αντί για επίσπευση των προσπαθειών ακολούθησε επιβράδυνση και οπισθοδρόμηση. Είναι λυπηρή και ακατανόητη η υποχώρηση στην εξερεύνηση του Διαστήματος, που λογικά θα έπρεπε σήμερα να αποτελεί τη βασική προτεραιότητα της ανθρωπότητας. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων κρατών έπαψαν να προωθούν την ιδέα του Διαστήματος, η κοινή γνώμη έστρεψε το ενδιαφέρον της στα «γήινα» προβλήματα και παρήκμασε ακόμη και η πρωτοποριακή φιλολογία της Επιστημονικής Φαντασίας.

Μισό αιώνα μετά την επική, πρώτη προσελήνωση, όχι μόνον παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον μητρικό μας πλανήτη αλλά έχουμε επίσης ξεχάσει πως το αληθινό πεπρωμένο μας είναι το «Χρυσό Μονοπάτι» των άστρων.

Όμως, η απομόνωσή μας στα στενά όρια της Γης αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Μας κρατά συγκεντρωμένους σε ένα μοναδικό σημείο του Σύμπαντος που δυνητικά μπορεί να υποστεί ολική καταστροφή και να μας αφανίσει μαζί του. Και επιπλέον, με το προβλέψιμο και ελεγχόμενο περιβάλλον που συντηρεί, αναστέλει την αναγκαία κοσμική μας εξέλιξη αμβλύνοντας τις ζωτικές ικανότητες εξάπλωσης και κυριαρχίας του είδους μας.

 

Η Σελήνη ήταν μόνον ο πρώτος σταθμός ενός ατέρμονος ταξιδιού. Μια νέα αριστοκρατία πολεμιστών και επιστημόνων πρέπει να προετοιμαστεί για την κατάκτηση του Διαστήματος. Έχοντας την επίγνωση πως η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση της εισαγωγής, παραμένει απαράλλαχτη και εμβληματική...

«-Δεν θα ξαναγυρίσω!»

 

 

Η Διαστημική Εποχή: Ξεκίνησε τυπικά στις 4 Οκτωβρίου 1957 με την πρώτη διείσδυση στο Διάστημα που επέτυχε η ΕΣΣΔ, δηλ. την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου Sputnik 1 σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Η ερώτηση της εισαγωγής και η απάντηση του επιλόγου: Από το προφητικό έργο του Ιουλίου Βερν «DE LA TERRE A LA LUNE» (Κεφάλαιο ΧΧ), που δημοσιεύτηκε το 1865. Η ερώτηση του πλοιάρχου Νίκολ και η απάντηση του Μισέλ Αρνταν. Προς τιμήν της Κολομβιάδας, του θρυλικού κανονιού εκτόξευσης του Βερν, το διαστημόπλοιο Απόλλων 11 ονομάστηκε Columbia.

Το Χρυσό Μονοπάτι: Ο δρόμος της σωτηρίας του Ατρείδη Θεϊκού Αυτοκράτορα. Η διασπορά της ανθρωπότητας σε όλα τα σύμπαντα. Από το επίσης προφητικό έργο του Φρανκ Χέρμπερτ, «GOD EMPEROR OF DUNE», τέταρτο βιβλίο της σειράς DUNE.

Η φωτογραφία: Εμπρόσθια όψη αναμνηστικού μεταλλίου του 1969 για την αποστολή APOLLO 11, με τις προτομές των τριών αστροναυτών AMSTRONG, COLLINS, ALDRIN. Γλύπτης: RIZZELLO. Στην άλλη όψη του μεταλλίου, η σφραγίδα των ΗΠΑ και η επιγραφή «FIRST MEN ON THE MOON, JULY 1969». Από τη συλλογή μου.

150 κείμενα:  Ιδεολογίας και όχι μόνον, για το παρελθόν και το μέλλον...

 

ΘΕΟΠΑΙΓΝΙΟ

«΄Ερχεται μια στιγμή σε κάθε ζωή σαν ένα σημείο στήριξης, σαν υπομόχλιο. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να δεχτείς τον εαυτό σου. Δεν έχει σημασία πιά τι θα γίνεις. Είναι τι είσαι και τι θα είσαι πάντα.»

 

Σελίδα 129. Υπογραμμίζω τη φράση με το μολύβι, κατά την προσφιλή μου συνήθεια.

Καλοκαίρι, τέλη Ιουλίου, η ζέστη είναι αποπνικτική. Τα ξέφρενα τζιτζίκια δημιουργούν γύρω μου ένα ηχητικό χάος που απολαμβάνω πρόθυμος, ράθυμος κι αφηρημένος.

Δίπλα στη θάλασσα, στη σκιά ενός πεύκου, βυθίζομαι στη μυστηριακή ατμόσφαιρα ενός παγανιστικού μυθιστορήματος, που πρωτοεκδόθηκε τη χρονιά που γεννήθηκα.

 

Τυχαία, το βλέμμα μου πέφτει σε μια μακρόσυρτη λιτανεία μυρμηγκιών. Ακούραστοι δουλευτές πηγαινοέρχονται μονότονα, σέρνοντας μικροσκοπικές προμήθειες στην σκοτεινή τους μητρόπολη. Tα τζιτζίκια σταματούν, δίχως προφανή λόγο, σαν στην απόσπαση της προσοχής μου, να αντιλαμβάνονται μια ξεδιάντροπη προσβολή στο πνεύμα του Καλοκαιριού. Ασυναίσθητα, ανασηκώνομαι από τη θέση μου κι ως μοχθηρός γίγαντας εξολοθρεύω ολόκληρη τη γραμμή εφοδιασμού της θλιβερής μυρμηγκοφωλίας.

 

Αναρωτιέμαι πότε ήταν άραγε εκείνη η καθοριστική στιγμή, που αναγνώρισα το δικό μου σημείο στήριξης, που αποδέχτηκα αυτό που ήμουν κι όχι αυτό που θα ’πρεπε να ήμουν...
Ακριβώς δίπλα μου, μια δεκαεννιάχρονη νύμφη ξεπροβάλλει σαν παρθένα θεά μέσα από το νερό. Οι υγρές ρώγες της στάζουν το βάσανο της επιθυμίας, τη χαρά της ζωής. Κι ενώ τα τζιτζίκια αρχίζουν ξανά την ασύμμετρη μελωδία τους, η απροσδόκητη στύση μου διακωμωδεί κάθε σοβαρό συλλογισμό.

 

Δίπλα στη θάλασσα, στη σκιά ενός πεύκου, μεσήλικας, κατανοώ για πρώτη φορά τους διακριτικούς στίχους του ποιητή...

Κι ενώ τα γύρω μου κοιτούσα αφηρημένος,

Ένιωσα ξάφνου να ’μαι φλογισμένος·

Και είκοσι λεπτά, λίγο πολύ,

Τόση μου φάνηκε η χαρά μου εκεί,

Ήμουν ευλογημένος κι ευλογούσα τη ζωή.

 

 

Ο πίνακας: Summer, 1573, του Giuseppe Arcimboldo.

Οι στίχοι: Η δεύτερη στροφή από το ποίημα Vacillation, του W.B.Yeats. Μετάφραση του Σπ. Ηλιόπουλου.

Τα τζιτζίκια: Ως μύστης, γνωρίζω σε βάθος την καταλυτική σημασία της μουσικής τους στην ιεροτελεστία του Καλοκαιριού.

Το μυθιστόρημα: Ο ΜΑΓΟΣ, του Τζων Φώουλς. (THE MAGUS. First published 1966. Revised edition published 1977). Εναλλακτικός τίτλος: Το Θεοπαίγνιο. Χρόνια στην προσωπική μου λίστα αναμονής, στον ατέλειωτο κατάλογο της ανάγνωσης.

 

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ (ΙΙ)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σήμερα, 22 χρόνια από την ίδρυσή της και 70 χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια παρωδία της ιδεατής πολιτικής ολοκλήρωσης των ιστορικών λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου. Βαθύτατα αποπροσανατολισμένη, έχει αποκοπεί από τα γνήσια ιδανικά της ευρωπαϊκής παράδοσης και κυριαρχίας. Και παραμένει μια άτονη και ανούσια χρηματοοικονομική ένωση κρατών, με ευτελές πολίτευμα - τη μαζική δημοκρατία και νοσηρό πολιτισμικό όραμα - την καταναλωτική ευφορία.
 

Παρόλα αυτά, η υπάρχουσα Ε.Ε. αποτελεί τον μοναδικό, σύγχρονο φορέα έκφρασης της ευρωπαϊκής ομοεθνίας. Και ενάντια στην θέληση των λογιστών επικυρίαρχων που την ποδηγετούν, διατηρεί εν υπνώσει στον στοιχειώδη ορισμό της, τις ζωογόνες εκείνες δυνάμεις, που στις κατάλληλες συνθήκες θα εκδηλώσουν την αληθινή φύση του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

 

Η Ελλάδα, ανεπαρκής περιφερειακή χώρα της κίβδηλης Ε.Ε. αλλά ψυχή της αναμενόμενης, αυθεντικής Ευρώπης, πρέπει με κάθε τίμημα να παραμείνει πολιτικά συνδεδεμένη με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, έως αυτό το σωτήριο πλήρωμα του χρόνου.

 

Εν τω μεταξύ, όσοι αισθάνονται Ασιάτες ή Αφρικανοί, μπορούν εύκολα, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, να κάνουν χρήση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού τους και να ακολουθήσουν τις πολιτισμικές και γεωγραφικές τους προτιμήσεις προς τις θετές τους πατρίδες.

Γιατί, όπως έχουμε ξαναγράψει, εμείς, οι Έλληνες Ευρωπαίοι, δεν σκοπεύουμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα.

 

 

EΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ (Ι): War Flag,28/05/2011.

Ο πίνακας: The Pyrrhic Dance (1869), του Sir Lawrence Alma-Tadema (1836-1912).

 

PLASTIC KNIGHTS

«Here’s perfection in miniature. Magnificent models of Fifteenth Century Knights to relive the Wars of the Roses. Made in the Swoppet tradition, all parts fitting firmly, yet easily detached. Lifting visors, removable swords, swivelling bodies, all brightly coloured and adorned with their heraldic devices. Available singly or in the handsome window Boxes illustrated.»

 

 

Οι Πόλεμοι των Ρόδων μαίνονταν για τριάντα χρόνια (1455-1485) στην Αγγλία του ύστερου Μεσαίωνα. Οι δύο μεγάλοι δυναστικοί οίκοι του York και του Lancaster συγκρούστηκαν ανελέητα για την εξουσία σε έναν μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο που δεν επηρέασε δραματικά τα λαϊκά στρώματα, όμως εξόντωσε πολλούς από τους ευγενείς ιππότες της Αγγλίας.

Οι πλαστικοί Swoppet Knights της Britains μπήκαν στη μάχη των επιτραπέζιων στρατών σχεδόν 500 χρόνια αργότερα και κατέκτησαν αμέσως τα φανταστικά κάστρα των παιδικών εντυπώσεων. Οι έξι πεζοί πολεμιστές κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην αγορά των παιχνιδιών το καλοκαίρι του 1959 και σύντομα τους ακολούθησαν - την επόμενη χρονιά - οι τέσσερις ασύγκριτοι, έφιπποι παλαδίνοι.

 

Οι Πόλεμοι των Ρόδων ονοματίστηκαν έτσι μόλις τον 19^ο αιώνα από τον Sir Walter Scott εξαιτίας της διάσημης δραματικής σκηνής του Shakespeare στο έργο Henry VI, όπου οι αντίπαλοι ευγενείς επιλέγουν λευκά και κόκκινα ρόδα. Το λευκό ρόδο υπήρξε όντως ένα από τα εμβλήματα της παράταξης του York και προσωπικά του Πλανταγενέτη βασιλιά Ριχάρδου του ΙΙΙ ενώ δεν υπάρχουν επαρκείς μαρτυρίες που να επιβεβαιώνουν το κόκκινο ρόδο των ιπποτών του Lancaster, εκτός από τις σημαίες των Τυδώρ στην τελευταία φάση του πολέμου.

Οι πλαστικοί Swoppet Knights της Britains μοιράζονταν επίσης τα λευκά και κόκκινα ρόδα στις σημαίες και στις ασπίδες τους. Η προσοχή στη λεπτομέρεια, η γλυπτική ποιότητα και το επιμελλημένο βάψιμο, τα ανταλλάξιμα όπλα και προσαρτήματα, τα φοβερά λοφία, έθεταν εύκολα εκτός συναγωνισμού κάθε άλλο φιλόδοξο στρατιωτάκι. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄60, οι Μade in England Ιππότες των Ρόδων θα μονοπωλούσαν τον θαυμασμό των "φιλοπόλεμων" πιτσιρίκων.

 

 

Στις 22 Αυγούστου 1485, στο πεδίο του Bosworth στο Leicestershire, o καμπούρης Ριχάρδος ο ΙΙΙ έδωσε την τελευταία μεγάλη μάχη του εμφυλίου. Προδομένος μα αποφασισμένος, επιτέθηκε με την προσωπική του φρουρά εναντίον των υπέρτερων δυνάμεων του διεκδικητή του θρόνου Ερρίκου Τυδώρ και σκοτώθηκε μαχόμενος σαν πραγματικός πολεμιστής βασιλιάς.

Οι πλαστικοί Swoppet Knights αποσύρθηκαν στα τέλη του 1972 χάνοντας τον εμπορικό πόλεμο του κόστους και των τιμών. Η Britains προώθησε αρχικά τους πολύ φθηνότερους Herald Knights που κατασκευάζονταν στο Hong Kong κι αργότερα αντικατέστησε οριστικά τους αριστουργηματικούς Swoppet Knights με την ευτελή σειρά της Deetail.

 

Στις μέρες μας, τα στρατιωτάκια δεν φτιάχνονται πλέον για παιδιά αλλά για ενήλικες συλλέκτες - ένα ακόμη αρνητικό επακόλουθο της αντιφυσικής παρεκτροπής του πολιτισμού μας. Κρίμα! Γιατί τα στρατιωτάκια είναι ίσως τα μοναδικά παιχνίδια με ψυχή. Δεν συνδέονται μόνον με την Ιστορία της Τέχνης και τη Λαογραφία αλλά επιπλέον συγκεκριμενοποιούν την πιο άκακη επίδειξη της έμφυτης ανάγκης των αγοριών για σύγκρουση και υπεροχή.

Στο ιδιαίτερο αυτό πλαίσιο αναφοράς που ορίζει το παιδικό φαντασιακό της αναίμακτης μάχης, οι Swoppet Knights της Britains παραμένουν τα κορυφαία πλαστικά στρατιωτάκια που κατασκευάστηκαν ποτέ.           

 

 

Οι εικόνες και το κείμενο της εισαγωγής: Από τον διαφημιστικό κατάλογο του 1965 (Britains Swoppet Knights, 1965 catalogue).

Η φωτογραφία: Οι πάντα ετοιμοπόλεμοι Britains Swoppet Knights της συλλογής μου. Δεν τους πρόλαβα στην εποχή τους, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Εκείνα τα ξένοιαστα χρόνια, ο μικρός Ιππότης έπαιζε με τους πλαστικούς Ναΐτες της Timpo.

Πεζοί: Magnificent models 1470 (with Lance), 1471 (with Sword), 1472 (Long Bowman), 1473 (with Pike), 1474 (with Axe), 1475 (Cross-bowman).

Έφιπποι: Magnificent models 1450 (with Standard), 1451 (Charging), 1452 (Attacking), 1453 (Defending).

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Η θρησκεία αποτελεί σημαντικό μέρος της Ευρωπαϊκής παράδοσης. Η κατανόηση της ιστορικής της εξέλιξης, μας βοηθά να εμβαθύνουμε στο συλλογικό ασυνείδητο της φυλής μας. Η έννοια του Θεού συνδέεται άρρηκτα με τις βαθύτερες παρορμήσεις της ανθρώπινης ψυχής. Γι’ αυτό η θρησκευτική κατήχηση αποτελεί βασικό στοιχείο της συστημικής προπαγάνδας σε κάθε κοινωνία που αναγνωρίζει τη σημασία της ιερότητας.
 

Έχοντας γνώση των παραπάνω διαπιστώσεων, οι εχέφρονες πρέπει να αναζητούν προσεκτικά την αλήθεια πίσω από τα παράλογα δόγματα των πιστών.

 

Ο ευρωπαϊκός πολυθεϊσμός δεν υπήρξε ποτέ ενιαίος ή μονοδιάστατος. Η διαφοροποίηση του κόσμου, η ποικιλομορφία του τοπίου, η ανισότητα των τάξεων και των φύλων, η ηθική της Πατριαρχίας, αντικατοπτρίζονταν πάντα στην ανισότητα και την ιεράρχηση των θεών. Ο ευρωπαϊκός πολυθεϊσμός δεν υπήρξε επίσης ποτέ θεοκρατικός με την αυστηρή έννοια του όρου. Καθώς ποτέ δεν διαχωρίστηκε απόλυτα η θεία από την ανθρώπινη φύση, θεάνθρωποι συνέδεαν κατ’ επανάληψη και επιλεκτικά τον κόσμο των ανθρώπων με την κατοικία των Θεών. Τακτικά, Θεοί γίνονταν άνθρωποι για να εκπληρώσουν εγκόσμιες αποστολές και ήρωες ανέβαιναν στον ουρανό αφού πρώτα εκτελούσαν υπεράνθρωπα κατορθώματα.

Αντιθέτως, ο πρωταρχικός, αδιάλλακτος Ιουδαιοχριστιανισμός δεν ήταν δική μας θρησκεία. Ισοπεδωτική ιδεολογία των αναρχικών, των δούλων, των ξένων και των γυναικών, εξαπλώθηκε με ποικίλους τρόπους, δηλητηριάζοντας την αριστοκρατική αντίληψη του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Κατέστρεψε με συστηματικό τρόπο την αρχαία κληρονομιά μας και προετοίμασε θεολογικά τις χαοτικές ιδέες της πολιτικής ισότητας και της μαζικής δημοκρατίας. Όμως, αν και στον πυρήνα του παρέμενε δογματικά αντιφυσικός, σταδιακά χαλιναγωγήθηκε ενσωματώνοντας τα βασικά ευρωπαϊκά λατρευτικά θέματα: τη Μεγάλη Μητέρα (Παναγία) και τον Θεάνθρωπο Σωτήρα (Χριστό).

Σημαντικό μα αναπάντητο παραμένει το ερώτημα για το πως άραγε θα εξελισσόταν ο ύστερος πανθεϊσμός δίχως τον χριστιανισμό. Ο παγανισμός, που επιβίωσε σαν ένα είδος ακατέργαστης λατρείας της φύσης, ήταν δυστυχώς ο υποδεέστερος, θηλυκός πολυθεϊσμός των ανθρώπων της παραγωγής και όχι η ανώτερη ηλιοκεντρική θρησκεία των αριστοκρατών της διανόησης και της ηγεσίας.  Η λατινική λέξη που σημαίνει τον χωρικό και ονομάτισε τα μεταχριστιανικά κατάλοιπα της αρχαίας θρησκείας, φανερώνει άλλωστε τον αγροτικό χαρακτήρα τους.

 

Η ευρωπαϊκή θρησκεία ακολούθησε μια ψυχολογική και αισθητική αλληλουχία από την αρχαία Ελλάδα στον Ελληνιστικό Κόσμο, έπειτα στον συγκριτισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τέλος στον εξελληνισμένο Χριστιανισμό. Ο Sol Invictus των τελευταίων Ρωμαίων, αντικαταστάθηκε από τον Χριστό των νεόκοπων φανατικών, όμως το βασικό πλαίσιο της θεανθρωπικής συνέχειας παρέμεινε. Κι αν κατά τον μετασχηματισμό, ο ηλιακός Ήρωας έχασε τα ιερά του όπλα, τουλάχιστον η σεληνιακή Μητέρα διατήρησε τα αρχετυπικά της χαρακτηριστικά.

Εν τέλει, η μυστική ψυχή της Ευρώπης - το καλλιτεχνικό αισθητήριο και το κατακτητικό σπαθί - χρησιμοποίησε τον Χριστιανισμό σαν αναγκαστικό όχημα για να εκδηλωθεί με τον δικό της, αυθεντικό τρόπο. Στη ζωγραφική και στη γλυπτική, στην αρχιτεκτονική και στη μουσική, τα χριστιανικά σύμβολα ενσωματώθηκαν στον προγενέστερο πανθεϊσμό. Η πολιτιστική συνέχεια σφυρηλατήθηκε στη λογοτεχνία και τη μεταφυσική, από το Ιερό Δισκοπότηρο των αρθουριανών μύθων στο μυητικό ταξίδι του Δάντη στον Έμπυρο Ουρανό κι από τον ηρωποιημένο Σατανά του Μίλτωνα στον βαγγνερικό μυστικισμό του Πάρσιφαλ. Από τους γοτθικούς καθεδρικούς εξόρμησαν τα ιερά τάγματα των μοναχών πολεμιστών, των σταυροφόρων ιπποτών, για να καλπάσουν στην εμπροσθοφυλακή του ευρωπαϊκού ιδεαλισμού...
 

Από την μελέτη και κατανόηση της προέλευσης και της μετεξέλιξης της ευρωπαϊκής θεολογίας, είναι πρόδηλο πως η βιβλική Παλαιά Διαθήκη δεν έχει καμμία σχέση με τον εφαρμοσμένο ευρωπαϊκό Χριστιανισμό. Στην θέση της, θα πρέπει να αποκατασταθεί επίσημα ως αυθεντική «Παλαιά Διαθήκη», η αρχαία θρησκεία της Ευρώπης. Ούτως ή άλλως, η καθαρή μεταφυσική πίστη, τόσο στην χριστιανική όσο και στη πολυθεϊστική της εκδοχή, δεν μας αφορά, γιατί εμείς είμαστε άπιστοι, αγνωστικιστές και ορθολογιστές. Μας ενδιαφέρει μόνον η επίδραση της θρησκείας στην τέχνη και στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης των προγόνων μας.

Μοναδικός θεός του ορατού κόσμου παραμένει ο αισθητός Ήλιος και μόνο μέτρο των πραγμάτων ο Άνθρωπος εναντίον της εντροπίας. Επειδή μόνον ο Άνθρωπος μπορεί να αναρωτηθεί για την έννοια και την ουσία του Όντος, μόνον ο Άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει τους Θεούς.

Για εμάς, πηγή του θρησκευτικού αισθήματος είναι μόνον η αποκάλυψη του θείου στο κάλλος. Ο κόσμος των Θεών πρέπει να αποτελεί ιδεατή προέκταση του πρότυπου κόσμου των Ανθρώπων. Και στον ανθρώπινο κόσμο οφείλουμε να αποζητούμε το ωραίο και να επιχειρούμε το αδύνατον, προσδοκώντας την τελειοποίηση του ανθρώπινου είδους και τη γέννηση του Υπερανθρώπου!

 

                                          

 

Η Φωτογραφία: Βυζαντινό Ποτήριο των Πατριαρχών (Κωνσταντινούπολη, 10^ος ή αρχές 11^ου αιώνα. Σαρδόνυχας, μαργαριτάρια, πολύτιμοι λίθοι, επιχρυσωμένο ασήμι, πέτρες από ορεία κρύσταλλο, χρυσό περίκλειστο σμάλτο). Με εντυπωσίασε όταν το αντίκρυσα από κοντά, στο Θησαυροφυλάκιο της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Μια  πολυτελής εκδοχή του Ιερού Δισκοπότηρου...

Ο Υπεράνθρωπος: Η αναπόφευκτη εξέλιξη των ειδών, η εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής. Η οργανωμένη πολυπλοκότητα προκύπτει από αρχικά, απλούστερα στάδια και το ανώτερο προέρχεται από το κατώτερο. Επιστήμη, όχι θρησκεία...

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ

Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά παρμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ' άρματα και τ' αλέτρια,
κ' η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείση,
δε βρίσκει την πυρή ψυχή ψωμί για να το κάμη.

 

Αλίμονο! «Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ στη Χώρα»! Και παντού κυριαρχεί το ευτελές λεξιλόγιο των λογαριασμών και της λογιστικής: χρέος, έλλειμα, κέρδος, έσοδα, δάνεια, τόκοι, φόροι, δόσεις, επενδύσεις, πληθωρισμός... Οι έμποροι της οικονομοκρατίας που μετρούν τις ιδέες σε αγοραστική δύναμη,  συμπράττουν με τους προοδευτικούς της καλοζωίας που συγχέουν την γνήσια ποιότητα ζωής με τις ταπεινές απολαύσεις της κατανάλωσης.

 

Όμως, η αδυναμία πρόσβασης στην υλική αφθονία δεν συνιστά αναγκαστική έκπτωση των αξιών και τα θεμελιώδη προβλήματα του κακομαθημένου λαού μας δεν είναι η φτώχια και η ανεργία, όπως μεθοδικά διαδίδουν τα χειραγωγούμενα κέντρα παραπληροφόρησης. Στο σκοτεινό χαλκείο του χαλασμού της πατρίδας, προηγούνται η υπονόμευση της Φυλής και η φαυλότητα της Παιδείας.

Ακόμη και η απλούστερη ανάλυση της θλιβερής υπάρχουσας κατάστασης, φανερώνει ξεκάθαρα τις δύο επαχθείς πρωταιτίες της ατιμωτικής μας κατάντιας:

Η υπογεννητικότητα μαστίζει την παρακμιακή κοινωνία των αφρόνων γερόντων μας, που αφού πρώτα υποθήκευσαν με τις κοντόφθαλμες επιλογές τους το μέλλον των επόμενων γενεών, ανησυχούν τώρα για την πενιχρή σύνταξη και το άδοξο, προσωπικό τους τέλος. Όμως η χώρα χρειάζεται πολυάριθμο και ποιοτικό, νεαρό γηγενή πληθυσμό, που να επανδρώσει τη διοίκηση και τον πολιτισμό, το στρατό και την παραγωγή. Αλλιώς, θα ευοδωθούν τα δόλια σχέδια των αριστερών και δεξιών «κοσμοπολιτών», που επιδιώκουν να συμπληρώσουν με ταλαίπωρους μετανάστες το δημογραφικό κενό της λειψανδρίας μας.

Ταυτόχρονα, η υποβαθμισμένη παιδεία υποσκάπτει την ποιότητα του πολιτεύματος και τα θεμέλια του πολιτισμού μας, αναπαράγοντας αναιδείς και αμόρφωτους σκλάβους του μεροκάματου και της γραφειοκρατίας. Κι όχι μόνον υποτιμά τους σημαντικότερους τομείς της Ηγεσίας, της Τέχνης και της Άμυνας, που πρέπει να οικοδομούνται πάνω στη βάση των ευγενών ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά αποτυγχάνει ακόμη και στην τεχνική εκπαίδευση του υπηρετικού τομέα, που από τη φύση του οφείλει να συνδέει την εξειδίκευση με την απόδοση στην εργασία.

Επειδή ακριβώς οι ελεύθεροι πολίτες της Σχόλης και της Δόξας, και γεννιούνται αλλά και γίνονται, στην χειμαζόμενη πατρίδα μας δεν απομένουν άλλα περιθώρια υποχώρησης. Το κάποτε σπουδαιότερο έθνος της ανθρωπότητας, μπορεί και πρέπει σήμερα να επιβιώσει. Δεν θα αποδεχθούμε την διεφθαρμένη ηθική των δούλων και των συμβιβασμένων. Νηφάλιοι, θα περιμένουμε υπομονετικά το «μυστικό κι αξήγητο» πέρασμα του ποιητή. Γιατί θα ρθή κάποιος καιρός...

 

... και κάποια αυγή θα φέξη,
και θα φυσήξη μιά πνοή μεγαλοδύναμη·   άκου!
Απο ποιό στόμα ή απο ποιό χάος θα χυθή; Δεν ξέρω.
Μπορεί απο την ανατολή, μπορεί κι απο τη δύση,
ποιός ξέρει μην απ' το βορία, μην απ' τα μεσημέρια·
τάχα θα βγή απ' τα τάρταρα, για θα ριχτή απο τ' άστρα;
Δεν ξέρω·  ξέρω πως θα ρθή, και με το πέρασμά της,
μέγα και θείο και μυστικό κι αξήγητο, θα σκύψουν
οι κορφές όλες, οι φωτιές θα ξαναδώσουν όλες.

 

 

Οι στίχοι: Από τον Πρόλογο του επικού ποιήματος του Κωστή Παλαμά, «Η Φλογέρα του Βασιλιά» (30 Οχτώβρη 1902, πρώτη έκδοση 1910).                                            

Η φωτογραφία: Το πατρογονικό σπίτι του Παλαμά στο Μεσολόγγι, από προσωπική γωνία θέασης.

Σχόλη και Δόξα: THE ANTI-LIFE EQUATION

LAST ImageS

Το καλοκαίρι του 2001 απέκτησα το πρώτο τεύχος ενός νέου, Αμερικανικού περιοδικού τέχνης. Λίγους μήνες πριν, είχε εξάψει την περιέργειά μου το εντυπωσιακό σχέδιο του Heinrich Kley στο εξώφυλλό του, καθώς ξεφύλλιζα τον βασικό ενημερωτικό κατάλογο προσεχών αγγλόφωνων εκδόσεων. Το παρήγγειλα γοητευμένος από το εξώφυλλο, τρέφοντας μεγάλες προσδοκίες.
 

Το περιοδικό αποδείχτηκε όντως εξαιρετικό, με λίγα μα επαρκή σχόλια, λαμπρές σελίδες εικονογράφησης και κυρίως μια ιδιαίτερη αισθητική, που αμέσως κέρδισε την εκτίμησή μου. Από τότε δεν έχασα καμιά από τις λιγοστές του κυκλοφορίες: όλα κι όλα 13 έγχρωμα και 5 ασπρόμαυρα τεύχη, μέσα σε 13 χρόνια.

 

«My magazine is devoted to public domain illustration art. I scour original source material - magazines and books - from before 1923 for the most beautiful and forgotten images by famous and forgotten illustrators. Using my own methodology, I bring them back to their original glory and re-print them using the best technology available today on museum quality stock. I try to give century-old art the benefit of modern reproduction technology and display these artists as they have never been seen before.»

 

Τα παραπάνω λόγια του εκδότη Jim Vadeboncoeur, Jr. περιγράφουν με πληρότητα και δίχως περιαυτολογίες, το ξεχωριστό του έντυπο. Το ImageS ξεχώριζε όχι μόνο για τις ενδιαφέρουσες επιλογές και την πρωτοπορειακή αναπαραγωγή των εικόνων αλλά και για τον τρόπο που ο εκδότης κατένεμε το υλικό του και οργάνωνε τη χωροταξία των σελίδων. O φιλότεχνος Vadeboncoeur, συλλέκτης παλαιών εικονογραφημένων βιβλίων και περιοδικών, κατόρθωνε να ανακαινίσει τις αρχικές εκτυπώσεις, ξαναφέρνοντας στην επικαιρότητα τα πρωτότυπα έργα μιας πλειάδας ζωγράφων, που είχαν διακριθεί στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα.

 

Με λύπη διαπιστώνω σήμερα, πως έφτασε στο τέλος της αυτή η αξιέπαινη έκδοση «για λίγους», που ο ρομαντικός Vadeboncoeur, μόνος του και με αφιλοκέρδεια, όλα αυτά τα χρόνια χρηματοδοτούσε. Ας θυμόμαστε λοιπόν στο μέλλον το ImageS, με όρους αβροφροσύνης, όπως αξίζει στις ευγενικές προθέσεις του δημιουργού του.

Και προπαντός, ας γίνει αντιληπτή τούτη η σύντομη αναφορά, ως ένας συμβολικός χαιρετισμός προς όλους τους ανιδιοτελείς ευπατρίδες, που, σε πείσμα των χαλεπών καιρών, παθιασμένα υπηρετούν την γνήσια αισθητική.

 

 

 

 

Η εικόνα: Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους (The Vadeboncoeur Collection of ImageS, Issue one, Καλοκαίρι του 2001). Στην πραγματικότητα, ανατύπωση - φόρος τιμής στο εξώφυλλο του πέμπτου τεύχους του Γερμανικού περιοδικού JUGEND (1910), που ήταν εξ ολοκλήρου εικονογραφημένο από τον Heinrich Kley.

 

 

 

                    

WHOLE LOTTA LOVE

Wanna whole lotta love

Way down inside - Way down inside
Way down inside, woman, you - Woman
Woman, you - you need it
Need - Love

                                                       

Ο Ρόμπερτ Πλαντ τραγουδάει με πάθος για την αγάπη που χρειάζεται μέσα της η γυναίκα. Κομπάζει φιλήδονα, προστάζει και προειδοποιεί πως είναι αυτός, που θα της υποδείξει την δική της ερωτική ανάγκη. Ο Πλαντ υποκρίνεται το λαχάνιασμα της εκσπερμάτωσης με τον δικό του θεατρικό τρόπο ακόμη κι αν έχει αντιγράψει αυτούσιους, τους βασικούς στίχους του τραγουδιού. Η macho στάση του προάγει τον εφηβικό σεξισμό της νέας δεκαετίας αλλά, πάντως, δεν είναι αυτός που κάνει την ειδοποιό διαφορά. Τα θεμέλια του μεταλλικού ήχου θα οικοδομηθούν πάνω στο αξεπέραστο κιθαριστικό riff του Τζίμι Πέιτζ, που υπογράφει τη μουσική...

Το εμβληματικό Whole Lotta Love ανοίγει το άλμπουμ Led Zeppelin II, ακροβατώντας στο μεταίχμιο δυο εποχών. Πυλώνας της σκληρής μουσικής, είναι ίσως το πρώτο «καθαρό» Heavy Metal κομμάτι, που ξεπροβάλλει αυτόνομο μέσα από τον προηγούμενο, βαρύ και θολό ήχο άξιων προπομπών όπως οι Iron Butterfly και οι Vanilla Fudge, οι Steppenwolf και οι Blue Cheer.

Με το Whole Lotta Love οι Led Zeppelin αποθεώνονται τόσο πρόωρα όσο και οριστικά. Μακρυμάλληδες, νεαροί λευκοί θεοί, επενδύουν τα αλαζονικά τους είδωλα στον εκκωφαντικό ήχο της ηλεκτρικής καταιγίδας και επιτυγχάνουν έναν μοναδικό συνδυασμό ανώτερης αισθητικής...

Οι Led Zeppelin δεν έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ του Woodstock, που πανηγυρικά αποχαιρετούσε τη δεκαετία του ’60 καθώς η ειρήνη σάπιζε, τα λουλούδια μαραίνονταν και οι χίπις διαλύονταν. Το Led Zeppelin II ήταν το άλμπουμ που έριξε από την πρώτη θέση το Abbey Road των Beatles. Ο ήλιος μιας άγριας εφηβείας άστραφτε ήδη πάνω στο βαρύ μέταλλο της νέας εποχής, που από τα περασμένα θα διατηρούσε μοναχά την αυθεντική βοή των μηχανών των Αγγέλων της Κόλασης...

«I'm gonna give ya my love - Ah - I'm gonna give ya every inch of my love - Ah». Ο εικοσάχρονος Ρόμπερτ Πλαντ θα έδινε τελικά στη γυναίκα του τραγουδιού, όλη του την αγάπη... μετρημένη σε μήκος, μέχρι το τελευταίο, σάρκινο εκατοστό...

                                                                                                                                   

Η μπάντα: Led Zeppelin (1968-1980). Jimmy Page (rhythm and lead guitars), Robert Plant (vocals), John Paul Jones (bass guitar), John Bonham (drums). Αγγλοσαξωνικό Hard Rock με δυνατές δόσεις Folk, Blues και Ψυχεδέλειας.

Το άλμπουμ: Led Zeppelin II. Οκτώβριος του 1969. Κατέκτησε την πρώτη θέση στους καταλόγους των επιτυχιών Βρετανίας και Αμερικής και πούλησε παγκοσμίως πέντε εκατομμύρια κόπιες μέσα στους πρώτους έξι μήνες κυκλοφορίας.

Το εξώφυλλο: Εντυπωσιακό και ιερόσυλο κολάζ πάνω σε μια ιστορική φωτογραφία των πιλότων του «Ιπτάμενου Τσίρκου» - της μοίρας μάχης του Κόκκινου Βαρώνου, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ελάχιστος φόρος τιμής: Λίγες γραμμές, που όφειλα ως φανατικός θαυμαστής της «αντίπαλης» μεγάλης σχολής: των Deep Purple, των Rainbow και του David Coverdale.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

«Ξύπνα, Ηρακλή, πριν σου κλέψουν το ρόπαλο! Μας κλέβετε τα όπλα μας και μας αφήνετε με την εντύπωση πως ήταν αλουμινόχαρτο. Όχι, ήτανε σίδερο πριν γίνουν αλουμινόχαρτο. Στα παλιά τα χρόνια το χιτώνιο του στρατιώτη το ’φτιαχνε ο σιδεράς· τώρα το φτιάχνει η μοδίστρα.» 

 

Ο Λοχαγός Αδόλφος Λάσσεν στοχάζεται το τέλος των ηρώων, προσπαθώντας να μας προειδοποιήσει για την επερχόμενη ερήμωση του νεώτερου κόσμου. Κι εμείς προσβλέπουμε στην αυθεντία του, γιατί είναι ο τελευταίος γνήσιος εκπρόσωπος της υπερβατικής ηθικής της Πατριαρχίας. Στο πρόσωπό του συγκεντρώνει όλες τις ιδιότητες που εκπορεύονται από τον πνευματικό Ήλιο: στρατιώτης και διανοούμενος, άθεος και ορθολογιστής, επιστήμονας και φιλόσοφος.

 

Αντιθέτως, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και σε πλήρη αντιδιαστολή προς την ανώτερη φύση του Λοχαγού, οι γυναίκες στο οικογενειακό του περιβάλλον ενσαρκώνουν τις χαμερπείς δυνάμεις της δεισιδαιμονίας, της θρησκοληψίας, του παραλόγου.

 

Στο θεατρικό του έργο «Ο Πατέρας», ο Στρίντμπεργκ καταφέρνει μέσα στις περιορισμένες διαστάσεις ενός δωματίου, να ψυχογραφήσει με μαεστρία την αρχετυπική σύγκρουση των φύλων. Καταγράφει τα γεγονότα, αποκαλύπτει τους βασικούς κανόνες και προαναγγέλλει το τέλος μιας εποχής. Γιατί πράγματι, η γενιά μας διανύει τις τελευταίες ημέρες της πατριαρχικής ηθικής. Οι τεχνολογικές και οικονομικές αλλαγές στις δυτικές κοινωνίες όχι μόνον έχουν αποκαθηλώσει τα πατρώα είδωλα, αλλά υποσκάπτουν ακόμη και τις βασικές ανθρωπολογικές διαφορές των δύο φύλων: η ρητή εφαρμογή της ισότητας προϋποθέτει τον ευνουχισμό!

 

Μια δραματική ιστορία εκτυλίσσεται στο σπίτι της οικογένειας του Λοχαγού, στη σκιά μιας κρυφά εγκατεστημένης γυναικοκρατίας, που πηγάζει απευθείας από τα βάθη της απωθημένης μητριαρχίας. Οι χθόνιες θεότητες του σκότους και της σελήνης παραμονεύουν και συνομωτούν εναντίον του Αδόλφου Λάσσεν, καθοδηγώντας την αυταρχική του σύζυγο Λάουρα. Αφορμή για την τελική αναμέτρηση αποτελεί το κρίσιμο θέμα της ανατροφής της κόρης τους Βέρθας. Ο Λοχαγός πιστεύει πως η μεταθανάτια ζωή μπορεί να συνεχιστεί μονάχα στα γονίδια που κληρονομούνται κι επιθυμεί στην κόρη του να μεταβιβάσει την ψυχή του. Στην αριστοκρατική αυτή προσδοκία του, θα βρεί αντιμέτωπη τη θηλυκή μνησικακία.

Η ύπουλη Λάουρα καλλιεργεί έντεχνα αμφιβολίες στον Λοχαγό πως ίσως να μην είναι αυτός ο φυσικός πατέρας του παιδιού κι έτσι, έμμεσα, καταστρέφει την θεμελιώδη εμπιστοσύνη του στο μέλλον, που εδράζεται στη βιολογική συνέχεια των απογόνων. Με μεθοδικά ψέματα, η Λάουρα και οι υπόλοιπες γυναίκες του σπιτιού του, τον υπονομεύουν κοινωνικά και ψυχολογικά και σταδιακά τον οδηγούν στην απόγνωση και την παραφροσύνη...

 

Λίγο πριν πεθάνει από συμφόρηση, ο ευγενής Λοχαγός ζητά να τον τυλίξουν με το στρατιωτικό του χιτώνιο και κραυγάζει: «Ο Θεός του πολέμου τότε! Ή η θεά, στην εποχή μας!». Πικρή αλήθεια, που όχι μόνον ερμηνεύει την πολιτιστική παρακμή του σύγχρονου κόσμου αλλά και οριοθετεί την απόσταση ανάμεσα στα δύο φύλα. Τουλάχιστον την συγκεκριμένη απόσταση, που χωρίζει τη μοδίστρα από τον σιδερά...

 

 

 

 

Ο Πατέρας: Fadren (1887). Τραγωδία σε τρείς πράξεις του Σουηδού συγγραφέα August Strindberg. Μετάφραση του Α. Μαραγκού.

Ο πίνακας: Der Wanderer über dem Nebelmeer (1817-1818). Ελαιογραφία σε καμβά, του Γερμανού, ρομαντικού ζωγράφου Caspar David Friedrich.

Η εισαγωγή: Λόγια του Λοχαγού Αδόλφου Λάσσεν από την έβδομη Σκηνή της τρίτης Πράξης.

Σημειολογική παρατήρηση: Οι γυναίκες του σπιτιού έχουν πιστό σύμμαχο στο υπονομευτικό έργο τους, τον εκπρόσωπο της χριστιανικής εκκλησίας. Ο θεατρικός χαρακτήρας του Πάστορα, μάλλον συμβολικά, τυγχάνει αδερφός της συζύγου του Λοχαγού...