THE STUDIO

Η πρώτη μου επαφή με τις εικαστικές τέχνες ήταν τα εικονογραφημένα παραμύθια και τα κόμικς που διάβαζα μικρός. Παραμύθια με νεράϊδες, Μίκυ Μάους και Σκρούτζ Μακ Ντακ, Μπλεκ, Αστερίξ και Κόναν ο βάρβαρος.
Ήδη από τότε, εκτός από τους χαρακτήρες των ηρώων έδινα μεγάλη σημασία στο σκηνικό και στις λεπτομέρειες του περίγυρου. Αυτή η προσοχή στις λεπτομέρειες ήταν που με οδήγησε από τα πρώτα κόμικς του Κόναν στον σχεδιαστή τους Barry Smith και στη συνέχεια από τον Barry Smith σε έναν ολόκληρο κόσμο παραγνωρισμένων ζωγράφων.

Τους αποκαλούσαν υποτιμητικά σκιτσογράφους και εικονογράφους, όμως αυτοί επέμεναν να επιβιώνουν στις παρυφές των καλών τεχνών. Η σκληρή καθημερινότητα αγνοούσε τις καλλιτεχνικές τους φιλοδοξίες και η «πολιτικά ορθή» έκφραση τους θεωρούσε παρείσακτους. Κάποιοι όμως από αυτούς ήταν αριστοτέχνες, που μόνον αργότερα, όταν είχα πιά μιά βαθύτερη γνώση της εξέλιξης της ευρωπαϊκής ζωγραφικής μπόρεσα να αποτιμήσω την πραγματική τους αξία.

Ανάμεσά τους, ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η καλλιτεχνική παρέα του Studio.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, κάπου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τέσσερις νεαροί ζωγράφοι μοιράζονται ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι. Ο κοινός χώρος είναι χωρισμένο νοητά στα τέσσερα και ο καθένας τους έχει δημιουργήσει τον προσωπικό του κόσμο στο δικό του τεταρτημόριο. Η έμπνευση γιά την εσωτερική διαμόρφωση έρχεται απευθείας από την αισθητική του 19ου αιώνα. Πρότυπο είναι το στούντιο του Alphonse Mucha και στην ατμόσφαιρα πλανώνται τα πνεύματα του Rossetti, του Klimt, του Dore και του Whistler.
Αγάλματα και αντίγραφα έργων μεγάλων ζωγράφων, κιθάρες και παλιά βιβλία, φυτά εσωτερικού χώρου και χρηστικά έπιπλα, κηροπήγια και νεκροκεφαλές δημιουργούν ένα ιδιόμορφο περιβάλλον. Κι ακόμη πινέλλα, μπογιές, καμβάδες με ημιτελή έργα τους και στους τοίχους τελειωμένοι πίνακες που τα επόμενα χρόνια θα γίνουν εμβλήματα του νέου φαντασιακού.

Οι τέσσερις ζωγράφοι είναι ο Barry Windsor-Smith, ο Michael William Kaluta, ο Jeffrey Jones και ο Berni Wrightson. Όλοι τους, ο καθένας με τον τρόπο του, θα επηρεάσουν τον τρόπο έκφρασης των τελευταίων σαράντα χρόνων ενάντια στο κύριο ρεύμα της Pop Art και τις επιταγές της μοντέρνας τέχνης. Παρά τις σαφείς διαφορές τους θα συνδεθούν γιά τρία χρόνια στο στούντιο και θα προκαλέσουν συνειρμούς και υπόνοιες σύστασης μιάς νέας προραφαηλιτικής αδελφότητας. Με το πέρασμα του χρόνου, το στούντιο αυτό θα γίνει νεορομαντικός θρύλος αντίστασης στην κατεστημένη τέχνη του ασυνείδητου.

Η ζωγραφική μετά τον Ντεκαντεντισμό, τους Ιμπρεσιονιστές και το τέλος της Art Nouveau, κατάντησε τέχνη ανίκανων και απατεώνων. H μοντέρνα τέχνη ως αποτύπωση της σαπίλας του 20ου αιώνα, παραβίασε όλους τους αισθητικούς κανόνες και αντί γιά πρωτοποριακή πρόκληση με νόημα, αποδείχτηκε ακατάληπτο όραμα γιά παρανοϊκούς. Ένα απίθανο τσίρκο άμορφων τεράτων του ασυνείδητου με πολλά παρακλάδια - Εξπρεσιονισμός, Φουτουρισμός, Ντανταϊσμός, Υπερρεαλισμός, Κυβισμός, Αφηρημένη Τέχνη - κήρυξε καθολικό πόλεμο στην αισθητική, την ευαισθησία και την συνειδητή δημιουργία. Και δεν είναι περίεργο που επικράτησαν σε έναν κόσμο που ήδη οι βασικές αξίες είχαν ξεχαστεί και κυριαρχούσε η οικονομία των καταναλωτών και η δημοκρατία των βλακών.

Ενάντια στη μοντέρνα τέχνη η νεορομαντική αδελφότητα θα γίνει πόλος έλξης γιά φιλότεχνους με παραδοσιακά πρότυπα. Γιατί μπορεί στα επίσημα κέντρα των τεχνών διαταραγμένοι τεχνοκριτικοί να εκθείαζαν εκτρώματα, όμως στις υποτιμημένες σχολές των εικονογράφων η αληθινή ζωγραφική διατηρούσε ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας και έτρεφε κρυφούς θαυμαστές. Έτσι ή αλλοιώς, η εξέλιξη της λαθραίας ένατης τέχνης και τα εξώφυλλα μυθιστορημάτων φαντασίας προσέφεραν καταφύγιο και συντηρούσαν δεξιοτέχνες του είδους.

Barry Windsor-Smith, Michael William Kaluta, Jeffrey Jones και Berni Wrightson.
Ήταν σχεδόν συνομήλικοι (γεν. 1949, 1947, 1944, 1948 αντίστοιχα), γνωρίζονταν από την κοινή πορεία τους στα κόμικς (Conan the Barbarian, The Shadow, Idyl, Swamp Thing) και όλοι τους προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις προθεσμίες και την εμπορευματοποίηση των περιοδικών εκδόσεων. Δεν ήταν εύκολο να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Σπάνια ζωγράφιζαν μαζί, όμως αντάλλασαν ιδέες, συζητούσαν κοινά προβλήματα και εμπνέονταν ο ένας από τον άλλο. Έβλεπαν τα έργα τους σε εξέλιξη κι αυτό ενίσχυε την ευγενή άμιλλα και την δημιουργική τους διάθεση. Βέβαια ο διαφορετικός τους χαρακτήρας θα οδηγούσε σύντομα στο τέλος του στούντιο, όχι όμως πριν προλάβουν να διαδόσουν μιά νέα ρομαντική φιλολογία.

Η ομορφιά δημιουργεί αλήθεια και η εικόνα της Μέδουσας επανέρχεται στο προσκήνιο. Ενεργοποιούνται ξανά βασικές αρχές και κανόνες, ιδιόρρυθμα, μακάβρια και γκροτέσκα στοιχεία και επίσης επικά και σκοτεινά θέματα: Συμβολισμός και αναχρονισμοί, μαγική δράση, αδιαφορία γιά τον πραγματικό κόσμο και μιά νέα προσέγγιση στη μυθολογία. Επίσης μυστήριο, μεταφυσική, θρησκεία, ερωτισμός, απαισιοδοξία, ομορφιά της παρακμής, απατηλοί πόθοι και μελαγχολία.
Όλα αυτά θα αποτυπωθούν στο ομαδικό τους βιβλίο τέχνης, που θα συλλάβει το πνεύμα της εποχής και θα εκδοθεί με το κλείσιμο του στούντιο.

Οι τέσσερις συγκάτοικοι τελικά θα χωρίσουν και ο καθένας θα χαράξει την δική του πορεία. Κατά την προσωπική μου άποψη, οι τρείς από αυτούς (ο Jeffrey Jones, ο Barry Smith και ο Michael Kaluta) συγκαταλέγονται μεταξύ των σημαντικότερων ζωγράφων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, αμέσως μετά τον πρώτο, τον μεγάλο Frank Frazetta.

Χρωστάω πολλά στο στούντιο και στις περίεργες συγγένειες των νέων ρομαντικών. Αν μη τι άλλο μπορώ πιά να συνδυάζω ενσυνείδητα τον βάρβαρο Κιμμέριο με τις αγγελικές ντάμες των Προραφαηλιτών και να χαίρομαι γιά την κοινή τους προέλευση.



Το ομώνυμο βιβλίο THE STUDIO: Kυκλοφόρησε το 1979 από την Dragon’s Dream. Σαν συλλέκτης έχω βέβαια στην κατοχή μου ένα σπάνιο αντίτυπο, υπογεγραμμένο από τον Jeffrey Jones.
Οι τρείς εικόνες:
Το σήμα του στούντιο.
Φωτογραφία των τεσσάρων την εποχή του στούντιο, με ύφος και εμφάνιση Rock μπάντας της εποχής.
Το εξώφυλλο του βιβλίου.
Τα τέσσερα έργα:
Sibyl του Barry Smith,
The Hold του Jeffrey Jones,
Children of the Twilight του Michael Kaluta,
You’re new around here, aren’t you ? του Berni Wrightson.
Κρίμα!: Που ο Jeffrey Jones πριν μερικά χρόνια προσπάθησε αποτυχημένα να αλλάξει φύλο...!

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ . . .

« Ονειρευόμουν σταυροφορίες, ταξίδια εξερευνητών που χάνονται τα ίχνη τους, δημοκρατίες έξω από την ιστορία, θρησκευτικούς πολέμους που καταπνίγηκαν πριν ξεσπάσουν, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις ηπείρων και φυλών:

σ’ όλα τα μάγια πίστευα ».

Θα είναι Άνοιξη, κάποιος ξανθός Απρίλης όπως λέει ο ποιητής. Μιά χάλκινη σάλπιγγα προσκλητήριο θα σημάνει κι εγώ θ’ αναστηθώ μέσα στον πιό βαθύ μου ύπνο. Θα ξυπνήσω λίγο πριν την αυγή, το κάλεσμα θ’ ακούσω και θα θυμηθώ.
Θα πλυθώ με παγωμένο νερό, θα ξυριστώ και θα κοιτάξω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Με ανήσυχη ακόμη απορία θα προκαλέσω το επιτιμητικό βλέμμα του βλοσυρού αγνώστου μέσα μου, έτσι ώστε ο άλλος μου εαυτός να εγερθεί.
Μουσική θρησκευτική, το Stabat Mater του Pergolesi, μεταφυσική υπόκρουση θα βάλω και σαν υπνοβάτης έτοιμος από καιρό, θα επιβεβαιώσω την επερχόμενη αλλαγή.

Γυμνός θα ακολουθήσω την τελετή της αναχώρησης και θα αναζητήσω την αναγνώριση των σημείων στην οικειότητα των πραγμάτων, που χρόνια τώρα με περιβάλλουν.
Πρώτο, το δωρικό άγαλμα του Θεού θα λάμψει μέσα στο σκοτάδι. Δεύτερη, η ξύλινη τσέχικη μαριονέτα του Φάουστ, με νεύμα θα με χαιρετήσει δίχως κανένας να πειράζει τα σχοινιά. Τρίτος, ο τόμος με τα άπαντα του Μπάϊρον με θόρυβο θα πέσει από το ράφι και στην πρώτη του Manfred σελίδα θα σκιστεί.
Τέταρτο, το ανάγλυφο του Δον Κιχώτη θα αφήσει το βιβλίο που κρατά με το ένα χέρι και θα σφίξει με το άλλο το σπαθί.
Πέμπτον, μπροστά στο κάδρο με το αντίγραφο The Rider του Ντύρερ θα σταθώ και ο ιππότης θα με κοιτά και θα με δείχνει με τη λόγχη.

Μετά της πεντάδας τον έλεγχο, στους αρχαγγέλους θα μιλήσω και γυμνός ακόμη στο μυστικό δωμάτιο θα κλειστώ να ξαναπάρω πίσω την ψυχή μου. Την υποκρισία και τη θλίψη θα πετάξω μακρυά και γελώντας άγρια θα μεταμορφωθώ. Η χαρά και η δύναμή μου θα επιστρέψουν και στο πρόσωπό μου το αρχαϊκό μειδίαμα θα φωτιστεί. Το αρχέτυπο του ήρωα θα ξαναγεννηθεί.
Έπειτα, την επιδοκιμασία της τοιχογραφίας της Φλόρας και την ευλογία της μάσκας του Βορτούμνους θα επιδιώξω και τρυφερά θα χαϊδέψω το κεφάλι του μπρούτζινου ελαφιού πριν από το τζάκι σηκώσω το ατσάλινο σπαθί.
Τέλος, την μαύρη πανοπλία μου θα φορέσω και την δική μου ασπίδα από την ταπισερί με τις ασπίδες του Burne-Jones θα ξεκρεμάσω.

Η γυναίκα μου από τον θόρυβο ανήσυχη δεν θα με αναγνωρίσει και μακριά θα τραβηχτεί. Μόνον η μικρή μου κόρη τη συγγένεια του αίματος θα νοιώσει και δεν θα φοβηθεί και με αγκαλιά σφιχτή θα με αποχαιρετήσει. Κι εγώ θα της θυμήσω πως τίποτε, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας χωρίσει και την πόρτα πίσω μου θα κλείσω ερμητικά. Κι έτσι, με ένα χαμόγελο την κοινότυπη ζωή μου θα αρνηθώ και ότι κι αν πέρασα θνητός θα λησμονήσω.

Αθάνατος ξανά, το φτερωτό μου άλογο θα καβαλήσω και με τους άλλους στην τελική ευθεία θα συναντηθώ. Μέσα στο λυκαυγές, τις εραλδικές σημαίες θα ξεδιπλώσουμε, τα κοντάρια θα προτάξουμε και θα καλπάσουμε γιά τελευταία φορά, ο λόχος των καταραμένων ιπποτών, να καθαρίσουμε την ασχήμια από τη γή. Και καθώς θα ιππεύουμε ενάντια στου σύγχρονου κόσμου τη σαπίλα και την παρακμή, η δύναμη της θέλησής μας αλχημικά θα μετουσιώνει τα στοιχεία. Φωτιά και αέρας θα εξαγνίζουν χώμα και νερό και ο ήλιος θα μένει ακίνητος στον ουρανό σε μιά άχρονη πύρινη ανατολή. Μιά κάψουλα ενέργειας θα καίει τα πάντα στο πέρασμά μας, θα λιώνει το μπετόν και θα εξολοθρεύει τους τιποτένιους και τους φαύλους. Τίποτα πιά δεν θα μας σταματά και πίσω μας δάσος ζωντανό από βελανιδιές και πεύκα θα μεταμορφώνει το τοπίο της φωτιάς.

Και πάνω μας αληθινά ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία . . .

«Κι ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία.
γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο, πουνέντες το φεγγάρι,
με τον άνθρωπο θα σμίξουν όταν γλειφτούν τα κόκαλα
και τα γλειμμένα κόκαλα σκορπίσουν,
θα ΄χουν αστέρια στους αγκώνες και στα πόδια
αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
αν και πνιγμένοι στα βαθιά, θ’ αναδυθούν
αν εραστές χαμένοι αυτοί, δε θα χαθεί η αγάπη
κι ο θάνατος δε θα ‘χει εξουσία ».

Ο πρόλογος: του Αρθούρου Ρεμπώ από το «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ» (ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΙΙ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ). Μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη.
Ο επίλογος: του Ντύλαν Τόμας από το «ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΄ΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Μετάφραση Γιώργου Μπλάνα.
Ο πρώτος πίνακας: Sound του Frank Frazetta.
Ο δεύτερος πίνακας: Kull in Valusia του Justin Sweet.

ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Η πορεία μας ανάμεσα στις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου ακολουθεί αναγκαστικά το αδυσώπητο βέλος της φθοράς. Το καθολικό, χαοτικό τέλος είναι αναπότρεπτο, όμως η δράση δημιουργεί απόθεμα τάξης στον δικό μας κόσμο και έτσι επιβραδύνει την αρνητική εξέλιξη.
Η πορεία μας χρειάζεται συνεχώς οριοθέτηση και η δράση μας καθοδήγηση ενάντια στη φθορά.

Οι πρωτο-ινδοευρωπαίοι ατένιζαν το σημείο του ορίζοντα που ανατέλει ο Ήλιος για να επιβεβαιώσουν τη θέση και την πορεία τους. Στρέφονταν προς την ανατολή για να... προσανατολιστούν. Από τις βασικές κατευθύνσεις του ορίζοντα, επέλεγαν έπειτα στα δεξιά τους το νότο, λόγω των ευνοϊκών συνθηκών που επικρατούσαν εκεί σε σχέση με τον εχθρικό, παγωμένο βορρά στα αριστερά τους. Με το δεξί χέρι τεντωμένο έδειχναν προς τα δεξιά, προς έναν καλύτερο κόσμο. Άλλωστε, το δεξί χέρι είναι πιό... επιδέξιο (καλύτερο) από το αριστερό σε όλες τις λειτουργίες.

Έτσι συναντάμε έναν πρότυπο δυισμό. Η διαφορά στις πρωτο-ινδοευρωπαϊκές λέξεις για το δεξιά και το αριστερά εκφράζει τη βασική αντίθεση ανάμεσα στις έννοιες ισχυρός, ευνοϊκός και ασθενικός, δυσμενής. Η ίδια αντίθεση συναντάται επίσης σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες ανάμεσα στο ευθύ (άρα ορθό) και αυτό που είναι λυγισμένο (άρα διεστραμμένο).
Η πατριαρχική κοινωνία των πρωτο-ινδοευρωπαίων αντιπαραβάλλει με τον ίδιο τρόπο τα δύο φύλα καθώς η δεξιά πλευρά συνδέεται πάντα με το αρσενικό και η αριστερή με το θηλυκό στοιχείο.

Απλοποιώ το κείμενο σε τέσσερα βασικά στοιχεία: τον Άνδρα, τον Ήλιο, τη Δεξιά πλευρά, το σωστό. Συνοψίζω το κεντρικό νόημα και ταυτόχρονα συντάσσω μιά ιδεολογική πρόταση: Ο άνδρας (πολεμιστής) εκτείνοντας το δεξί του χέρι (που προέκταση έχει το ευθύ σπαθί) καθορίζει τι είναι ορθό στην επικράτεια κάτω από τον Ήλιο. Αυτή η αρχέγονη παράσταση επιδρά καθοριστικά στο βασικό αρχέτυπο του Ηλιακού Ήρωα.
Παίζω με τις λέξεις; Προσπαθώ να εξηγήσω και να καταλάβω; Υπαινίσσομαι κάτι ασυνείδητο; Έτσι ή αλλοιώς η κατεύθυνση στην εποχή μας είναι μόνον συμβολική...

Δεξιά του Ήλιου ...

 

Η φωτογραφία: Ο Ήλιος όπως είναι σήμερα.
Οι πρωτο-ινδοευρωπαίοι: Οι μακρυνοί μας πρόγονοι. Ύστερη νεολιθική κοινωνία που άρχισε να διαχωρίζεται μεταξύ 4500 και 2500 π.Χ. Θέματα που συνδέονται με την αρχαιολογία, την ανθρωπολογία, την γλωσσολογία και την προέλευση - κοιτίδα τους παραμένουν υπό συζήτηση.
Ο μύθος του Ηλιακού Ήρωα: αντιστοιχεί στην αιώνια, επαναλαμβανόμενη, καθημερινή εμπειρία της φαινομενικής κίνησης του Ήλιου στον ουρανό. Πρωταρχική ενέργεια είναι η διάλυση του σκοταδιού και η διάκριση των φαινομένων στον υλικό κόσμο.

ΟΥΡΑΝΙΑ ΙΠΠΟΣΥΝΗ

ΙΠΠΟΣΥΝΗ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η ιπποσύνη κατέχει κυρίαρχη θέση στον Μεσαίωνα. Οι απαρχές της ανιχνεύονται στην σύγκλιση μεταξύ του Χριστιανισμού, του πρότερου παγανιστικού πολιτισμού της Δύσης και των στρατιωτικών ιδεωδών. Στα όρια του μύθου και της πραγματικότητας, τα πρότυπα του ιπποτισμού σφυρηλατούνται ακριβώς μέσα σε αυτήν την επίπονη προσπάθεια ενσωμάτωσης του αρχικού Χριστιανισμού στον δικό μας κόσμο.
Το Άγιο Δισκοπότηρο της νέας θρησκείας καθορίζει την ανώτερη διάσταση των χριστιανών πιά milites.
Σε κάθε περίπτωση, γιά εμάς που δίνουμε προτεραιότητα στην Αισθητική, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι ιδέες έχει μεγαλύτερη σημασία από τις ίδιες τις ιδέες.
Το ύφος και η εικόνα της θρησκείας, η μεγαλοπρέπεια και τα σύμβολα του θαυμαστού, βαραίνουν περισσότερο από την εσωτερική τους ποιότητα.

Με τη γνώση αυτή κατά νού ...

Δώδεκα είναι οι ιππότες της Λειτουργίας του Αγίου Δισκοπότηρου.
Τρείς από τους δώδεκα είναι οι εκλεκτοί.
Ένας από τους τρείς είναι ο πιό άξιος ιππότης του κόσμου.

Στο μυστικό κάστρο Κάρμπονεκ φτάνουν ο Γκάλαχαντ, ο Πέρσιβαλ κι ο Μπόρς.
Και οι τρείς τους είναι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, που πριν από καιρό σε μιά σημαδιακή γιορτή της Πεντηκοστής, ξεκίνησαν να αναζητήσουν το άγιο Γκράαλ.
Οι δύο πρώτοι είναι παρθένοι και άσπιλοι. Ο τρίτος μιά φορά μόνον πλάγιασε με γυναίκα κι έπειτα κατάλαβε το λάθος του και κρατήθηκε αμόλυντος. Ταπεινοφροσύνη και εγκαρτέρηση είναι οι κύριες αρετές που τους διακρίνουν. Ο Γκάλαχαντ της επικίνδυνης θέσης, ο γιός του Λάνσελοτ είναι ο τέλειος ιππότης και αποκαλείται δεύτερος Χριστός.
Στην αίθουσα του Μυστικού Δείπνου, τους συναντούν εννιά ακόμη ιππότες. Τρείς έρχονται από την Ιρλανδία, τρείς από τη Γαλατία, τρείς από τη Δανία. Και οι δώδεκα βγάζουν τα κράνη τους και περιμένουν με σεβασμό γύρω από την ιερή τράπεζα του Γκράαλ.
Οκτώ άγγελοι μπαίνουν στην αίθουσα. Τέσσερις μεταφέρουν σε θρόνο τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας, τον πρώτο επίσκοπο της Χριστιανοσύνης. Άλλοι τέσσερις ακολουθούν. Δύο κρατούν λαμπάδες, ο τρίτος πορφυρό βελούδο, ο τέταρτος τη ματωμένη λόγχη. Αποθέτουν τις λαμπάδες και την λόγχη πάνω στην τράπεζα και καλύπτουν το Γκράαλ με το πορφυρό βελούδο.

Ο επίσκοπος σηκώνει ψηλά το σιταρένιο πρόσφορο. Ξαφνικά, το θεϊκό βρέφος εμφανίζεται λάμποντας και γίνεται ένα με το πρόσφορο. Ο επίσκοπος τεμαχίζει τον μετουσιωμένο άρτο, τοποθετεί τα κομμάτια μέσα στο Δισκοπότηρο, ασπάζεται τον Γκάλαχαντ και αποχωρεί. Ο Γκάλαχαντ ασπάζεται με τη σειρά του τους συντρόφους του και όλοι τους προσεύχονται και αναμένουν.
Τότε, μέσα από το Γκράαλ εμφανίζεται ο Ιησούς Χριστός και καλεί τους ιππότες να λάβουν και να φάγουν τη σάρκα και το αίμα του: « Ιππότες και υπηρέτες μου και αληθινά μου παιδιά, που αφήσατε την επίγεια ζωή όπου βασιλεύει ο θάνατος και ήρθατε στην πνευματική ζωή, δε θα κρυφτώ πιά άλλο από σας. Ήρθε ο καιρός να δείτε κάποια από τα μυστικά και τα απόκρυφά μου μυστήρια ».
Πρώτος ο Γκάλαχαντ μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων από το Δισκοπότηρο, που κρατά ο ίδιος ο Χριστός και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι.
Ο Χριστός τους ευλογεί και σαν νέους αποστόλους τους στέλνει ξανά στον κόσμο.

Με αυτό τον τρόπο, σε αυτήν την Θεία Λειτουργία, γεννήθηκε επί γης η Ουράνια Ιπποσύνη των δώδεκα ιπποτών της θρησκευτικής φύσης του πνεύματος.
Σύμβολό τους έχουν την κάτασπρη σαν το χιόνι, ασπίδα του Γκάλαχαντ, που την χαράζει στη μέση από τη μιά ως την άλλη άκρη, ένας κόκκινος σταυρός. Στον ουρανό, μάχονται πάντα δίπλα στα αγγελικά τάγματα του Μιχαήλ και επιβλέπουν την τήρηση της τάξης. Προστατεύουν και προσέχουν κι εμάς τους αμαρτωλούς αδερφούς τους καθώς καλπάζουμε κάτω από τον Ήλιο...τον κοινό μας Θεό που με άλλο όνομα δοξάζουμε.

Ο Γκάλαχαντ γιάτρεψε με το αίμα της λόγχης τον Ανάπηρο Βασιλιά. Επειτα αυτός, ο Πέρσιβαλ κι ο Μπόρς συνέχισαν την πορεία τους μέχρι την πόλη Σάρας, όπου ο Γκάλαχαντ έγινε βασιλιάς και γνώρισε ολοκληρωτικά - μόνον αυτός - τα πνευματικά μυστήρια στην τελευταία λειτουργία του Γκράαλ. Μετά τη γνώση των μυστηρίων, μη θέλοντας να παραμείνει στον ατελή αυτό κόσμο, αποχαιρέτησε τους δύο συντρόφους του και παρέδωσε την ιερή ψυχή του στο Χριστό.
Ο Πέρσιβαλ κατέφυγε σε κάποιο ερημητήριο, όπου έβγαλε την πανοπλία του και φόρεσε καλογερικό μανδύα. Ένα χρόνο και δύο μήνες αργότερα ακολούθησε τον Γκάλαχαντ στον Ουρανό.
Ο Μπόρς γύρισε μόνος του στο Κάμελοτ και διηγήθηκε τις περιπέτειες της ιερής αναζήτησης. Έφυγε με τον Λάνσελοτ όταν αυτός επέστρεψε στη χώρα τους και τελικά ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους. Εκεί πολέμησε τους απίστους και πέθανε κάποια Μεγάλη Παρασκευή.

Όσο γιά το τι απέγινε το Δισκοπότηρο. . .
Μετά την λειτουργία στην πόλη Σάρας και τον θάνατο του Γκάλαχαντ, ένα χέρι κατέβηκε από τον ουρανό και το παρέλαβε μαζί με την λόγχη. Κι από τότε κανείς θνητός, ποτέ δεν το ξανάδε.
Στην χειρότερη των περιπτώσεων, έχει αποσυρθεί σε κάποια από τις έξι άλλες, έντονα καμπυλωμένες διαστάσεις του χωροχρόνου, όπως αυτές ορίζονται από την σύγχρονη θεωρία των Χορδών.
Στην καλύτερη, στο αιθερικό κάστρο της φωτεινής σφαίρας, το φρουρούν οι δώδεκα σύντροφοι της Ουράνιας Ιπποσύνης.



Επίγεια Ιπποσύνη: Στο δεύτερο μέρος των αποκαλύψεων...
Οι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης: Ήταν Εκατόν πενήντα. Έφυγαν όλοι τους ν’ αναζητήσουν το Άγιο Δισκοπότηρο.
Η Επικίνδυνη Θέση: Η θέση του Γκάλαχαντ στην Στρογγυλή Τράπεζα, ανάμεσα στον Λάνσελοτ και τον Πέρσιβαλ.
Η ασπίδα του Γκάλαχαντ: Την φέρει στο αριστερό του χέρι ο Μιχαήλ, στο έργο του Ραφαήλ που είναι έμβλημα της πολεμικής μας σημαίας.
Η πόλη Σάρας: Ο πνευματικός τόπος.
Η θεωρία των Χορδών: Η πιό πρόσφατη προσπάθεια της επιστήμης γιά μιά ενιαία θεωρία της φυσικής με σκοπό την κατανόηση του σύμπαντος. Προϋποθέτει την ύπαρξη δέκα ή είκοσιέξι διαστάσεων.
Οι πίνακες: The Holy Grail και How Sir Galahad, Sir Bors and Sir Percival were fed with the Sang Grael; but Sir Percival’s sister died by the way. Έργα του Dante Gabriel Rossetti.
Morte Darthur: Του ιππότη Thomas Malory. Το αρχείο των θρύλων του Ιπποτισμού που εκδόθηκε γιά πρώτη φορά στα 1485.

Αφιερωμένο: Από έναν ορθολογιστή - εμένα - προς όλους τους πλανημένους φίλους μου «εσωτεριστές». Προσοχή στους αγύρτες ...